De economische ineenstorting van Nederland komt eraan en brengt meer totalitarisme - Sid Lukkassen

Nieuw Sociaal Contract (NSC) van Pieter Omtzigt heeft de formatiegesprekken, de poging om tot een nieuwe regering te komen met PVV, VVD en BBB, gestaakt. Uit nieuwe recente stukken, die tijdens de formatie op tafel kwamen, zou namelijk blijken dat Nederland er economisch veel slechter voor staat dan Omtzigt eerder had aangenomen. In 2023 werd het zeventiende rapport van de studiegroep Begrotingsruimte bekend. Daarin stond dat het begrotingstekort oploopt richting 4 procent in 2028 en dat er 17 miljard euro per jaar moet worden omgebogen – allemaal onder de aanname dat de rente niet stijgt en de inflatie daalt naar 2 procent.

Nederland in relatie tot de Duitse economie

De signalen dat Nederland aan de rand staat van een economische ineenstorting, zijn onmiskenbaar. Hiervoor beginnen we in Duitsland. We kennen de zegswijze: als Duitsland niest is Nederland verkouden. In 2021 was Duitsland goed voor 23 procent van de Nederlandse export – daarna volgt België, met 11 procent. Nu is dit artikel van NOS betrekkelijk optimistisch over de economische band tussen Nederland en Duitsland, maar dit artikel onderbouwt dit mede door een belangrijke rol toe te kennen aan de Rotterdamse haven – hier kom ik snel op terug.

Nord Stream 1 was de grootste pijplijn die aardgas transporteerde van Rusland naar Duitsland via de Baltische Zee. In 2021 vervoerde Rusland 40 procent van de totale energieconsumptie van de EU via deze pijplijn. Op 26 september werd de pijplijn – samen met de pijplijn Nord Stream 2 die nog in aanbouw was – echter vernietigd onder mysterieuze omstandigheden. Op 7 februari 2022 had Joe Biden al gewaarschuwd dat hij dit project zou beëindigen als Rusland een invasie zou starten.

Velen noemden de VS als hoofdschuldige, hoewel deze verdenking tegelijk uit de mainstream media werd gehouden. Vooral ook door de masochistische Duitsers, die zelf nog het zwaarst lijden onder de vernietiging. De verdenking is aannemelijk in het licht van wat George Friedman – de geostrateeg van STRATFOR – eerder verklaarde. Hij zei dat de Amerikaanse geopolitieke belangen op de proef worden gesteld zodra Duits kapitaal en technologie samenkomen met Russische grondstoffen. Friedman stelde zelfs dat dit zou betekenen dat de VS zijn mondiale hegemonie zou verliezen.

Het wegvallen van Nord Stream heeft extreme gevolgen voor de Duitse economie, en daarmee ook voor Nederland. Het is weliswaar mogelijk om energie uit andere landen te betrekken en van andere aanbieders, maar een pijplijn kan enkel tussen twee mogendheden worden gebruikt. Terwijl leveringen met bijvoorbeeld schepen, ook een andere doelbestemming kunnen krijgen als de internationale markt verandert. Volgens Peter Zeihan – politicoloog en tevens eerder werkzaam voor STRATFOR – zijn de prijzen van energie in Duitsland nu verzevenvoudigd.

Die verandering van de energiemarkt is waarschijnlijk, in het licht van aanverwante ontwikkelingen. Zeihan voorziet namelijk het einde van de Duitse industriële productie – wie niet exporteert, kan ook niet importeren. Het herstellen van de schade veroorzaakt door permafrost na de sluiting van de gasbronnen in Rusland toen de Sovjet-Unie viel, kostte Westerse technici dertig jaar. Het onderaardse water werd ijs en dit beschadigde de pijpleidingen. Dit onderstreept de complexiteit en tijdrovende aard van dergelijke reparaties. Hier komt nog bij dat de Duitse precisieproductie sterk afhankelijk is van geïmporteerde petrochemicaliën. Die worden bewaard voor verwerking tot productiegoederen: dit leidt tot een kwetsbare en dure toeleveringsketen.

Simpeler gezegd: het wegvallen van handelsrelaties met Rusland maakt het ook moeilijker om aan de grondstoffen te komen die nodig zijn om complexe kunststoffen te maken. Complexe kunststof is weer nodig om machines te maken waarmee andere machines worden gefabriceerd. Ook andere industriële materialen worden moeilijk om aan te komen: titanium, aluminium, platinum, palladium, rhodium en neon.

De aanhoudende krimp van de Duitse bevolking maakt het lastig om hen uitzicht te bieden op nieuwe economische groei. Dit leidt ertoe dat Duitsers pessimistisch zijn over hun economische toekomst en meer proberen te sparen. Hierdoor krimpt de economie nog sneller. Ondanks die zuinigheid kampt de Duitse dienstensector met een stevig tekort aan werknemers – dit is niet zomaar te vullen met immigranten, die dikwijls niet cultureel compatibel zijn. Hierop komen we nog terug. Hoe dan ook helpt het verhogen van lonen niet zolang de leefkosten nog harder stijgen – zie wederom de precaire energiesituatie.

Haven van Rotterdam

Een grote deugd van de Nederlandse economie is dat de Duitsers ons nodig hebben om bij de zee te komen. Als de Duitse productie ineenstort, zal Nederland minder relevant worden als schakel tussen de Duitse economie en de rest van de wereld. Dit brengt ons op de haven van Rotterdam. Die biedt Nederland een werkgelegenheid van meer dan 500.000 arbeidsplaatsen en een toegevoegde waarde van ruim €60 miljard, een significant deel van het bruto binnenlands product. Waarschijnlijk kent u het sneeuwbaleffect: iemand die voor de haven werkt, geeft dat geld weer uit bij een lokale kroeg of kapper. We kunnen dus zeggen dat de impact van de Rotterdamse haven op de Nederlandse economie gigantisch is.

De donkere wolken op de gezichtseinder werden pijnlijk duidelijk toen ik in de Rotterdamse haven werd verwelkomd. Dit was op 4 oktober 2023 als deel van het IPO-congres, dus het congres voor Interprovinciaal Overleg. We kregen een rondvaart van Mark Dijk, de directeur van het civiele deel van de haven, voormalig VVD-kandidaat Europees Parlement. Destijds maakte hij zich hard voor de transportsector; nu is hij spreekbuis van klimaatideologie. Jeanette Baljeu stond hem bij, eveneens VVD’er en Gedeputeerde van Zuid-Holland.

Tijdens de rondvaart klonk het duo teleurgesteld dat er steeds minder in Nederland wordt geproduceerd, terwijl de consumptie niet afneemt. Scheepsbouw vindt in Nederland bijvoorbeeld niet meer plaats. We zijn afhankelijk van buitenlandse industrie. De consument wil blijven importeren, maar ons land zet daar te weinig productie tegenover.

Naarmate de rondvaartboot verder de rivier opstoomde, raakten ze dieper verstrikt in hun eigen narratief. Door de woonopgave wordt er steeds dichter op de rivier gebouwd: een gevolg is dat de geluidsoverlast van sommige zware bootmotoren, juridische problemen oplevert. Maar dichtere bebouwing stond beslist los van immigratie – zo werd letterlijk gezegd terwijl we langs een cruiseschip vol Oekraïners voeren...

Mark Dijk stelde dat fossiele brandstof qua verbrandingswaarde effectiever is dan ‘duurzame’ technologieën zoals windmolens, die per eenheid energie veel meer van de toch al schaarse ruimte innemen. Tegelijk is kernenergie een no-go, omdat het afvloeien van verhit water problemen zou geven qua biodiversiteit. Niettemin noemde hij de energietransitie noodzakelijk en onafwendbaar. De gevaren van een ontregeld klimaat en het afwijken van EU-normen, zouden namelijk véél groter zijn. Hij streeft naar 55 procent minder CO2 in 2030, en CO2-neutraliteit in 2050.

Er was weinig aandacht voor wat dit behelst voor de Nederlandse concurrentiepositie. Want veel meer nog dan het Groningse gas, wat eveneens is afgesloten, is de haven van Rotterdam dé economische levensader van Nederland. In alle antwoorden werd de klimaatideologie consequent verheven boven de praktische bezwaren. Het duo gaf zelfs toe dat niet alleen het ruimtegebrek funest is, maar dat de technieken die nodig zijn om CO2 te reduceren, niet uitvoerbaar zijn. Want daarmee stijgt namelijk de stikstofdepositie, en dat mag óók niet.

Concluderend kwam bij deze rondvaart de sfeer bovendrijven dat een eenzijdige visie op duurzaamheid en klimaat, boven alle kritiek verheven is. We moeten de moed hebben om ook harde en pijnlijke boodschappen uit te dragen, werd steeds herhaald tijdens het IPO-congres, en utopische, uitnodigende toekomstbeelden moeten die boodschap ondersteunen.

Dijk had er ook geen trek in om de bestuurders in Den Haag te confronteren met de vaststelling dat wat hij krijgt opgelegd, simpelweg onuitvoerbaar is. Daarvoor gelooft hij ten eerste zelf te vurig in het klimaatnarratief, en ten tweede vreest hij de reactie van de Europese Commissie. Misschien voelt hij zich een burgemeester in oorlogstijd: ‘Als ik het niet doe, dan ben ik mijn baan kwijt en komt er een ander, die het dan toch maar probeert te doen al is het onmogelijk. Dus kan ik het net zo goed proberen te doen al weet ik dat het onmogelijk is.’ Hoe dan ook zal de uitwerking van dit nulemissiebeleid op de Nederlandse concurrentiepositie catastrofaal zijn.

Vergrijzing

Nu komen we op de vergrijzing. Op 1 januari 2023 telde Nederland 3.601.167 inwoners van 65 jaar of ouder. Dat is 20,2 procent van de bevolking. De vergrijzing van Nederland is toegenomen: in 1990 was nog 12,8 procent van de inwoners 65-plus. Er zijn nu 2.728.550 mensen van 65 tot 80 jaar, en 872.617 80-plussers.

Onder de kabinetten Rutte is er in Nederland een transitie ingezet van nationale zorg naar lokale zorg – denk aan de decentralisatie – in veel gevallen komt dit neer op mantelzorg. Het inzetten op mantelzorg verlaagt weliswaar zorgkosten, maar deze arbeid wordt onttrokken aan de economie. Als je thuis voor je ouders of grootouders zorgt, kun je in diezelfde tijd niet werken. Mantelzorg versterkt tevens ontgroening: het vergt energie die je niet kunt investeren in het grootbrengen van een kind.

Immigratie

Naar schatting van het CBS is de Nederlandse bevolking met 140.000 inwoners gegroeid in 2023, tot 17,9 miljoen mensen. In totaal kwamen er 336.900 mensen naar Nederland in 2023, al vertrokken er ook 192.500. Hier kom je dan op de discussie wat precies een Nederlander is. Het kan goed zijn dat het er in werkelijkheid anders voor staat, omdat ene Mohammed die weinig heeft met de Nederlandse waarden en normen, al snel als ‘Nederlander’ wordt meegerekend in de ‘officiële’ statistieken. Hier gaat het dan om formele definities versus het straatbeeld en of Nederland in de beleving nog wel Nederland is – voelt het nog aan als Nederland? Deze vraag is steeds drukkender nu Mohammed al een decennium de meest voorkomende jongensnaam is in de grote steden.

Het mag duidelijk zijn dat immigratie ook allerlei economische nadelen oplevert. Zojuist is al genoemd dat mensen die een sterk afwijkende taal- en cultuur gewend zijn, nauwelijks inpasbaar zijn in de dienstensector. Dan zijn er de conflicten die dit meebrengt – zie bijvoorbeeld deze grootschalige vechtpartij op een cultureel festival voor immigranten uit Eritrea. Er is een impact op het gemiddelde onderwijsniveau. Ook belast de toestroom van een grote hoeveelheid mensen de zorg – zeker als ze uit een oorlogsgebied komen en daar psychische schade hebben geleden. Immigranten doen een beroep op sociale voorzieningen waar ze bij aankomst nog geen cent aan hebben afgedragen. Van de Somaliërs zit al sinds 2015 de helft in de bijstand. Sindsdien horen we hier weinig over – als mainstream media een onderwerp zoals dit doodzwijgen, weet je dat de situatie niet is verbeterd.

Er is erg veel zorg en energie nodig om niet-Westerse immigranten inzetbaar te maken in de Nederlandse economie – een aandacht die dus concurreert met de zojuist omschreven vergrijzing. Het is maar de vraag of ze – nu onze economie niet het genot en de welstand biedt die hen in hun thuisland is voorgehouden – loyaal zullen blijven aan dit systeem. Zeker nu elk lespakket ruimschoots aandacht schenkt aan institutioneel racisme en ons ‘foute’ koloniale verleden, is het onwaarschijnlijk dat deze nieuwkomers keihard gaan werken om de nationale schulden te dempen die zijn aangegaan door een lelieblanke boomergeneratie.

Waarschijnlijk krijgen we dus van doen met een plaag sprinkhanen die verder trekt zodra het vlees van de botten is gekloven. Het probleem is echter dat de Nederlandse jongeren die het werk dan zullen moeten overpakken, worden opgevoed door iPads en AI. Zij hebben niet de neurologische structuren aangelegd die nodig zijn voor lange termijn concentratie. Sowieso kreeg het onderwijsniveau een oplawaai in coronatijd. Het gevolg is een resolute daling van kennis en assertiviteit in een beroepsbevolking die – in een vergrijzende economie belast met woekerprijzen op grondstoffen en energie – een meer dragende rol zal moeten vervullen dan ooit.

Zorg

Om nog even kort door te gaan op de zorg: Otto Health Care zou een verdrievoudiging van het aantal zorgvacatures prognosticeren en mogelijk zelfs een vervijfvoudiging. Inmiddels overweegt het Ministerie van Volksgezondheid om de regels voor ZZP-werk in de zorg strenger te maken. Het probleem hiermee is dat de zorg momenteel voor een aanzienlijk deel draait op werknemers die op de drempel staan van hun pensioen. Zij zijn niet meer te porren om hun verworven vrijheid en flexibiliteit in te ruilen voor de demoraliserende zorgbureaucratie van managers en controleprotocollen. Bovendien trekken er genoeg andere sectoren aan de arbeidskrachten.

Beleid versus ideologie

Pakken we dit alles nu samen, dan constateren we een gebrek zowel aan vaklui als aan betaal- en betrouwbare energie. Dus aan de basisvereisten voor welvaart en economische groei. Beleidsmakers maakten verkeerde keuzes: de immigranten die zijn toegelaten zijn niet zorgvuldig genoeg geselecteerd, klimaatbeleid heeft de energiezekerheid ondermijnd. Hoe kon dit gebeuren?

Deze beleidskeuzes vloeien voort uit een religieuze overtuiging. Zowel het vluchtelingendiscours als het klimaatverhaal zijn – als je kijkt naar de economische uitwerking ervan – duidelijk irrationeel.

Tegen deze achtergrond heeft ‘beleidswerk’ geen zin meer. Het is nutteloos om tijd te besteden aan de inpasbaarheid van wetjes als het totaalkader van alle politieke macht wordt neergelegd door bestuurslagen waarop het volk geen controle heeft. ECB, WHO, regionale samenwerkingsraden, enzovoorts. Het is water naar de zee dragen als je met rationele argumenten poogt om mensen van gedachten te veranderen, die op basis van religie tot hun standpunt zijn gekomen. Om effectief te zijn, moeten we het niveau van wetgeving en bestaande regels dus zoveel mogelijk loslaten. Om doelmatig te zijn, moeten we de strijd voeren op het vlak van metafysica – alléén nog spreken vanuit ideeën. Je eigen toekomstvisie neerzetten tegenover die van de elites, en rauwe verhalen presenteren uit het hart van de samenleving: pure doorleefde realiteit.

Thierry Baudet heeft dit al zeer scherp doorzien. Een presentatrice vroeg hem (4:42): “Poetin stelt dat escalatie van het conflict in Oekraïne niet in het belang van Rusland is. Waarom is de Tweede Kamer hier niet van te overtuigen?” Hij zei: “Omdat het ongelooflijke mongolen zijn.” Hiermee overstijgt Thierry het niveau van feitjes en argumenten, wat héél verademend is. Want ondanks jaren aan feiten, argumenten en een dagelijks merkbare verarming, voeren de politici nog steeds een beleid dat ons economisch ruïneert.

Vertrek uit Nederland

Onze bestuurders, die wij betalen om onze belangen te behartigen, zijn duidelijk voor zichzelf begonnen. Zoals het nu is, kunnen we nog vertrekken uit Nederland, maar dit zal in de toekomst moeilijker worden. Denk maar aan de DDR en de Berlijnse Muur: Oost-Duitsers vertrokken en het regime moest deze leegloop stoppen – hierom bouwden zij de muur. Noord-Korea deed hetzelfde.

Tot enige jaren terug was er nog reden om optimistisch te zijn – zo dachten velen ook tijdens corona. Als je aan hun vrijheden komt, gaan mensen zich op enig moment verzetten. Mensen bleken echter niet bereid om buiten de groep te vallen en voelen zich geïntimideerd door de enorme machine van de overheid. Heb je jezelf bijvoorbeeld afgevraagd waarom boeren een stikstofboekhouding zijn gaan bijhouden? Steeds krijgen boeren een hoepeltje voorgehouden met de belofte dat de regeldruk afneemt als zij erdoorheen springen. Maar een kleiner hoepeltje staat al klaar dat hun vrijheid en economische bewegingsruimte nóg meer beperkt.

Welk verzet kan de Nederlander nog bieden tegen dit economische uitkleden? Hooguit stoppen met belasting te betalen. Dan komt desnoods het leger om te voorkomen dat anderen dit idee overnemen. Zoiets zou dus uitsluitend werken in een collectieve vorm, want een individu wordt direct vermorzeld door de instituties. Voor een dergelijke solidariteit ontbreekt het gevoel van broederschap en sociale samenhang, wat weer mede het gevolg is van immigratie.

Bij zowel vissers als boeren zie je het monopoliseren van de voedselketen. We komen op de invoer van CBDC – het Central Bank Digital Currency. Dit artikel wordt wat te lang om hier nu over uit te wijden, maar het komt erop neer dat een sociaal credietsysteem wordt ingevoerd. Hierin wordt jouw geldverkeer stilgelegd zodra je ‘verkeerde’ dingen zegt. Nota bene de Volkskrant schreef al: “De Kamer wil het niet, maar de Europese Digitale Identiteit komt er toch. Het kabinet heeft er toch mee ingestemd en zoals het er nu uitziet is er geen weg terug: het Europees digitaal identiteitsbewijs komt er en de Tweede Kamer heeft geen middelen meer om het eindresultaat goed- of af te keuren.”

Een groot deel van de Nederlanders – de emigrerende jurist Jeroen Pols schat dit op zo’n zestig tot zeventig procent – zal direct verstrikt zitten in dit systeem. Zij kunnen zich er niet aan onttrekken omdat ze via toeslagen – van huur- tot zorgtoeslagen – al nauw met de overheid verweven zijn. Wie van de toeslagen gebruik wil blijven maken, zal de digitale identiteit en de digitale munt moeten aanvaarden. Waarschijnlijk voorzien de globalisten dat Europa economisch ineenstort, en dienen deze controlestructuren om de burgerlijke onlusten te sturen en te dempen.

Gevolgtrekkingen

Als je alles wat ik behandelde in samenhang beziet, dan zullen de zwaksten overblijven. De sterksten – energieke mensen met verplaatsbaar kapitaal en talent – vertrekken naar landen als Paraguay waar je, zoals Jeroen Pols aangeeft, voor een prikkie een fors stuk land kunt kopen om opnieuw te beginnen. Een Nederlander met een AOW van 1000 euro kan hier op een flatje in een grote stad nauwelijks rondkomen – in Zuid-Amerika is een beter leven mogelijk. Goed voedsel is er vaak beter betaalbaar.

Stel jezelf ook de vraag: wat is bemoedigender? Leven in een land dat nog een beetje welvaart heeft, maar dat een steeds strengere controle afkondigt om die welvaart te behouden? Óf leven in een land dat de ineenstorting al heeft gehad, en nu bezig is om weer op te bouwen met vertrouwen in de toekomst? Natúúrlijk zullen er altijd mensen zijn bij wie de waarheid van deze prognose niet tussen hun oren kan doordringen – bijvoorbeeld omdat ze na een scheiding vastzitten aan een omgangsregeling, en van de rechter niet mogen verhuizen…

Het zijn juist de creatieve mensen, de ruggengraat van de samenleving, die als eerste deze balans zullen opmaken. Zij die willen ondernemen, die welvaart scheppen, wíllen niet zuchten onder de uitdijende regeldruk van een controlezieke overheid. Deze leegloop schept een felle concurrentie tussen behoeftigen – een concurrentie om de restjes van een slinkende en uitgeputte verzorgingsstaat. Om die behoeften te kunnen vervullen, zal de staat toenemend moeten onteigenen…

Tot slot

Na de letterlijke rondvaart door de haven van Rotterdam, staan we aan het einde van deze ‘guided tour’ langs de structurele problemen die de Nederlandse economie uitdagen. Het brengt ons terug naar het beginpunt: de onderhandelingstafel van de regeringsformatie.

Beseffen Wilders, Yeşilgöz, Van der Plas en Omtzigt werkelijk hoe verstrekkend deze uitdagingen zijn? Hoe diep en gelaagd de problematiek is? Alleen al het feit dat een betrekkelijk klein deel van de totale bevolking, de jonge beroepsbevolking, een gigantische verantwoordelijkheid krijgt om de boel draaiende te houden. Tegelijk heeft dit bevolkingsdeel een ontwikkelingsachterstand op het vlak van onderwijs, weerbaarheid en concentratie – mede door de digitalisering en het coronabeleid – en dit bevolkingsdeel is meer dan ooit cultureel versnipperd. Het is een ernstige systeemfout die onvoldoende aandacht krijgt.

Misschien moeten de formerende partijen dit probleem wel mentaal blokkeren, omdat de afgrond die opdoemt hen anders totaal zou verlammen. Het is letterlijk te laat om het probleem op te lossen: de Duitse bevolking kan niet op tijd worden vergroend en vanwege de technische achtergrond van de sabotage van Nord Stream, zal hun energietoelevering in de komende decennia ongewis blijven. Het is zo goed als onvermijdelijk dat dit systeemfalen Nederland meetrekt in een economisch neerwaartse spiraal.

In ieder geval bent nu op de hoogte van wat de Nederlandse economische te wachten staat – een gewaarschuwd mens telt voor twee. Neem het mee in uw eigen toekomstplannen!

Volg Sid via Telegram – en bestel zijn nieuwe boek: Huis van de Muze.