De hypocrisie van het ‘vrije’ Westen: over Navalny en Assange

Stel je een zeer militaristisch regime voor - een regime dat herhaaldelijk andere landen is binnengevallen en daar oorlogsmisdaden heeft gepleegd, waaronder het opzettelijk vermoorden van burgers. En stel je vervolgens voor dat dit regime een systeem van digitale surveillance optuigt om ook de eigen bevolking onder controle te houden. Daarna eist het ook nog eens dat haar eigen repressieve geheimhoudingswetten zich uitstrekken tot andere staten. En stel je tot slot voor dat dit regime er alles aan doet om de eigen misdaden en de reikwijdte van het toezicht daarop geheim te houden - maar dat een uiterst moedige journalist/uitgever toegang krijgt tot enkele afgeschermde geheimen en ze online publiceert. 

Het regime reageert woedend en zorgt er door middel van politiek gemotiveerde schijnprocedures voor dat de dissident in kwestie een decennium lang opgesloten blijft, op het grondgebied van een van de bondgenoten van het regime. Het regime eist dat hij wordt overgebracht naar gevangenissen op het eigen territorium, waar hij ongetwijfeld levenslang zal worden opgesloten. 

Maar het lot van de journalist/uitgever krijgt onverhoopt veel bekendheid. Hij wordt in de gevangenis bezocht door een VN-functionaris, die een formeel rapport uitbrengt waarin hij zegt dat de wijze waarop hij wordt behandeld neerkomt op marteling. Ook anderen, inclusief rechters, zijn het daarmee eens en zeggen dat zijn fysieke en mentale gezondheid in de gevangenis zo zwak is dat hij elk moment kan overlijden.

Je zou in zo'n scenario verwachten dat het lot van die journalist/uitgever voortdurend en met de grootste verontwaardiging zou worden gepubliceerd. Dat het regime dat hem dit aandeed zou worden beschimpt en zou worden weggezet als meedogenloze dictatuur. Dit is zeker wat momenteel gebeurt met Alexei Navalny, de Russische blogger die regelmatig door het Kremlin is beschuldigd van corruptie en die nu in de gevangenis zit omdat hij de voorwaarden van zijn voorwaardelijke vrijlating heeft geschonden na een eerdere veroordeling wegens corruptie (een veroordeling waarvan algemeen wordt beweerd dat deze politiek gemotiveerd is, maar die in feite tot stand kwam na beschuldigingen van het Franse cosmeticabedrijf Yves Rocher). Navalny's verhaal wordt eindeloos verspreid in de westerse pers als dat van een dappere eenzame campagnevoerder die opstaat tegen een brutaal en kleptocratisch Kremlin - hij is nu al meer dan een decennium wereldberoemd.

Het onderliggend narratief is dat het Russische regime alleen aan de macht blijft door onderdrukking. Niets dan wat klaroengeschal van een online corruptieschandaal kunnen de muren van Jericho laten instorten. Westerse regeringen staan ​​in de rij om Rusland te bedreigen en te straffen vanwege de vermeend slechte gezondheid van hun favoriete oppositielid, naar wie herhaaldelijk wordt verwezen als 'de oppositieleider', ook al zijn er tal van andere oppositiepolitici in Rusland en is Navalny nergens de leider van. Hij stelt zich zelden verkiesbaar en daar is een goede reden voor: toen hij ooit probeerde burgemeester van Moskou te worden, haalde hij nauwelijks een paar honderdduizend stemmen in deze (liberale) stad met 15 miljoen inwoners.

Het scenario waarover hierboven werd gesproken is dan ook niet het scenario van Navalny. Het is wat Julian Assange overkomt - een man die nu al meer dan tien jaar onder verschillende vormen van huisarrest en in een streng beveiligde gevangenis in Groot-Brittannië vastzit. Het Amerikaanse verzoek om hem uit te leveren wegens “spionage” werd in januari 2021 afgewezen, maar de Amerikanen gaan in beroep en hij blijft vastzitten.

Assange's Wikileaks legde veel dingen bloot, waaronder enkele van de ergste aspecten van de oorlog in Irak - de beruchte video van voetgangers in een straat in Bagdad die vanuit een helikopter worden neergemaaid - maar de media negeren bewust zijn lot, in schril contrast met de media-behandeling van Navalny, over wie ongeveer elke dag op voorpagina’s en in de meest dramatische, meeslepende termen wordt gerapporteerd.

Deze dubbele standaard is erg moeilijk te verdragen. Dezelfde westerse mogendheden die Assange hebben vervolgd, zoals de VS, Groot-Brittannië en Zweden, leggen Rusland sancties op vanwege de vervolging van Navalny. 

Maar de hypocrisie is nog groter. Omdat Assange slechts journalist/uitgever is, terwijl Navalny politiek activist is: de activiteit van Assange is het wezen van wat uitgevers en journalisten geacht worden te doen in een vrije samenleving zoals het Westen pretendeert te zijn. 

Het doel van Assange is om een ​​einde te maken aan oorlogsmisdaden, niet om een ​​land in chaos en revolutie te storten zoals Navalny dat voor ogen heeft. Navalny wordt onbetwistbaar door westerse mogendheden gebruikt om hun belangrijkste geopolitieke rivaal te destabiliseren (zoals ze geloven dat hij zal doen omdat ze hun eigen propaganda geloven over de kwetsbaarheid van wat ze minachtend het Regime-Poetin noemen). Navalny's enige politieke programma, zoals dat van alle Soros-puppets waar hij op lijkt, is om de bestaande Russische regering als corrupt aan de kaak te stellen met als doel deze weg te vagen. Hij heeft verder niets - geen partijstructuur, geen politiek program, geen draagvlak. Hij is Lenin die door de Duitse keizerlijke staf naar het station in Finland wordt gestuurd om Rusland uit de oorlog te duwen - maar zonder Lenins Communistische Partij of zelfs ook maar greintje van de duivelse organisatorische kracht van die man.

Ondertussen blijven speculaties aan dat Navalny een Amerikaans agent is, mede dankzij Assange's Wikileaks die in 2006 een Amerikaanse kabel publiceerde waarin werd bevestigd dat een van Navalny's belangrijkste politieke bondgenoten, tot wiens partij hij toetrad, werd gefinancierd door de National Endowment for Democracy. Ook in Rusland werd hij gespot in gezelschap van begeleiders van de Amerikaanse ambassade in Moskou. Maar de meest spectaculaire illustratie van de manier waarop Navalny als Amerikaanse pion fungeert, is het belachelijke verhaal van zijn zogenaamde “vergiftiging” middels het zenuwgif novitsjok in een vliegtuig van Siberië naar Moskou afgelopen zomer. Nadat zijn vliegtuig een noodlanding had gemaakt zodat hij kon worden behandeld, werd hij aanvankelijk in Omsk opgenomen voordat hij, op verzoek van zijn vrouw, werd overgebracht naar Duitsland, waar de Berlijnse regering en andere westerse mogendheden de Russische autoriteiten natuurlijk onmiddellijk beschuldigden van moordaanslagen op hem.

Niets is hieraan geloofwaardig. Afgezien van het feit dat Rusland geen enkel motief heeft om Navalny te doden - hij vormt geen politieke dreiging, terwijl een moord enorm contraproductief zou zijn - en afgezien van het feit dat de Russische piloot en de Russische artsen in het Siberische ziekenhuis er alles aan deden om hem te behandelen toen hij ziek werd, is er nog een derde, overweldigende reden waarom Navalny in geen honderdduizend jaar op bevel van de Russische staat met novitsjok zou zijn vergiftigd: namelijk dat ons eerder werd verteld dat hetzelfde was geprobeerd tegen Sergei en Julia Skripal in de Engelse stad Salisbury in 2018!

Dit - al even hilarische, absurde - verhaal van Skripal gaat als volgt: twee Russische GRU-agenten reisden naar Salisbury om een ​​voormalig collega te vermoorden die zou zijn overgelopen en zou zijn gaan werken voor de Britten. Skripal was gearresteerd toen zijn verraad in 2004 werd ontdekt en was in Rusland tot gevangenisstraf veroordeeld, om later te worden vrijgelaten en naar Groot-Brittannië te emigreren. Maar niet alleen mislukte de poging tot vergiftiging - de Skripals stierven niet maar werden bijtijds “ontdekt” door... de hoofdverpleegkundige van het gehele Britse leger, kolonel Alison McCourt, op slechts 8 mijl afstand van de faciliteit van het Britse leger in Porton Down, waar chemische wapens worden geproduceerd! Wat een toeval! Je zou haast zeggen dat… enfin. Het grote, gemene Russiche complot werd niettemin over de hele wereld besproken, en daarmee kwam ook de aandacht op het bestaan ​​van een illegale, uiterst geheime Russische productie van chemische wapens. 

Onder dergelijke omstandigheden is het wel héél onwaarschijnlijk dat dezelfde onhandige Russische geheime diensten exact hetzelfde opnieuw zouden proberen, dit keer niet tegen een obscure spion, maar in plaats daarvan tegen de beroemdste Russische oppositiepoliticus in het Westen.

Maar het feit dat het Navalny-verhaal wordt geloofd en geïnstrumentaliseerd, voornamelijk om Amerikaanse extraterritoriale sancties te rechtvaardigen tegen de Nord Stream 2-gasleiding die bijna voltooid is en die Russisch gas zal leveren aan Duitsland en de rest van Europa (dit is waarom Navalny's vrouw erop stond dat hij naar Duitsland zou worden gestuurd, in plaats van naar enig ander West-Europees land: om maximale politieke druk te zetten op de Duitse politieke klasse, die in meerderheid voorstander is van de pijpleiding), toont, samen met het ontbreken van een soortgelijk kritisch verhaal over Julian Assange, dat de westerse media het verhaal over Rusland volledig sturen, en dat de westerse publieke opinie als gevolg daarvan grotendeels is gelobotomiseerd. Het cumulatieve effect van eindeloos herhaald nepnieuws is om een ​​paradigma te creëren (dat Poetin alleen aan de macht blijft door geweld en intimidatie en dat het Westen daarentegen liberaal en tolerant is), in Thomas Kuhn's betekenis van de term als een disciplinaire matrix, die, net als een filter, alle nieuwe informatie dwingt om in overeenstemming daarmee te worden geïnterpreteerd.

Dit paradigma wordt dan zelf in eigen land ingezet om continu de eigen kracht te versterken. Als u een conservatief bent die de officiële haat van het Westen tegen Poetin niet deelt, bent u een Russisch agent, onderdeel van de vijfde kolonne,een verrader in dienst van een buitenlandse vijand. Hetzelfde geldt als je Trump, Brexit of die beruchte Kremlin-agent, Thierry Baudet, steunt, die allemaal notoir het resultaat zijn van Russische inmenging. In feite, beste lezer, door dit artikel in zijn geheel uit te lezen, maakt u zelf nu al deel uit van een grote samenzwering. Gelukkig is de overheid dichtbij, samen met de grote Amerikaanse techbedrijven, om te voorkomen dat uw ideeën zich verspreiden ... als een virus waarvoor, zoals we weten, het essentieel is om zowel het normale menselijk leven als de meest elementaire vrijheden op te offeren…