De achtergrond van de oorlog in Oekraïne
24 februari 2024 markeerde het tweede jaar van de Russische invasie in Oekraïne, en deze dag heeft geleid tot een stortvloed van misselijkmakende propaganda van westerse regeringen en de Europese Commissie, vergezeld van verschillende symbolische fotoshoots.
Er wordt luidkeels beweerd dat de Russische invasie "illegaal en niet uitgelokt" was en dat Oekraïne momenteel Europa en zijn waarden verdedigt. Geen van beide beweringen is waar en toch wordt de cultus van jubilea gebruikt om te doen alsof dat wel zo is.
Iedereen weet dat het Oekraïne-conflict niet in 2022 begon, maar op zijn minst in 2014. Zelfs westerse landen geven dit toe. Het verdrag dat Groot-Brittannië op 12 januari 2024 met Oekraïne ondertekende, verwijst in de aanhef naar "de niet-uitgelokte aanvallen van Rusland op Oekraïne sinds 2014". In de brief die de Nederlandse ministers van Buitenlandse Zaken en Defensie op 23 februari naar het parlement stuurden, waarin ze het zeer vergelijkbare veiligheidsverdrag schetsten dat Nederland en Oekraïne zullen ondertekenen, staat dat "de aanvalsoorlog van Rusland al meer dan 10 jaar aan de gang is".
Dit zijn toespelingen op de gebeurtenissen van februari 2014, toen een gewelddadige revolutie de wettelijke en algemeen erkende president Viktor Janoekovitsj ten val bracht. Hij werd door een door het Westen gesteunde menigte gedwongen te vluchten omdat hij in november daarvoor had geweigerd een associatieovereenkomst met de EU te ondertekenen - dezelfde associatieovereenkomst waar Forum voor Democratie tegen was en die de Nederlandse kiezers in het referendum van 2016 hebben verworpen. Hij had ook de neutraliteit van zijn land herbevestigd, dat wil zeggen dat hij geen lid wilde worden van de NAVO.
De omverwerping van Janoekovitsj maakte korte metten met elke regel in de Oekraïense grondwet omtrent het verwijderen van een gekozen president uit zijn ambt. Toch bejubelden Westerse leiders het als een uitbraak van democratie omdat het betekende dat Oekraïne voortaan pro-Westers georiënteerd zou zijn. Tot zover de gepretendeerde steun van de EU voor de rechtsstaat en de "op regels gebaseerde internationale rechtsorde".
De beslissing om een regimeverandering te bewerkstelligen werd genomen door de Amerikanen. Nog maar net nadat Janoekovitsj eind november 2013 zijn handtekening had gezet, werden de honderden Oekraïense ngo's geactiveerd die werden gefinancierd door de National Endowment of Democracy, de Open Society Foundation van George Soros en de EU. Hun leden en vrienden gingen de straat op. Het Maidanplein in het centrum van Kiev werd al snel gecontroleerd door gewelddadig en sinister gewapend tuig dat de politie aanviel.
We weten dat regime change het plan was, want op 1 februari 2014 hadden de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, en de toenmalige assistent-minister van Buitenlandse Zaken, Victoria Nuland, een ontmoeting met de toenmalige Oekraïense oppositie in München. Het was een kleine bijeenkomst, de Amerikanen aan de ene kant van de tafel en Petro Porosjenko, Arseniy Jatsenjoek en Vitaliy Klitschko aan de andere kant. Porosjenko werd president na de staatsgreep, Jatsenjoek premier en Klitschko burgemeester van Kiev.
Deze mensen werden uitgekozen door Nuland. In een telefoongesprek dat ze op 7 februari had met de Amerikaanse ambassadeur in Kiev, Geoffrey Pyatt, dat later uitlekte en dat te beluisteren is op Youtube, besliste ze wie er in de regering zou komen en wie niet. Ja tegen Porosjenko en "Jats", nee tegen "Klitsch". Ze sloot haar gesprek af met haar inmiddels beruchte afwijzing van de rol die ze van de Europeanen verwachtte. "Fuck de EU," zei ze.
Europa had wel degelijk een rol te spelen. Die rol bestond erin Janoekovitsj ertoe te verleiden zijn eigen politieke doodvonnis te tekenen. Op 20 februari 2014, de dag voor de staatsgreep, gingen de ministers van Buitenlandse Zaken van Frankrijk, Duitsland en Polen naar Kiev en onderhandelden over een akkoord tussen de regering en de oppositie. Het akkoord voorzag in de terugtrekking van de politie van het Maidanplein en vervroegde verkiezingen. Het werd ondertekend op 21 februari. Janoekovitsj trok zijn politie terug, die hem prompt vertelde dat er niemand meer was om hem te beschermen. Hij vluchtte en werd de volgende dag illegaal uit zijn ambt gezet. Het stukje over de vervroegde verkiezingen, waarbij hij kandidaat zou zijn geweest, werd snel vergeten.
De ontknoping begon op 20 februari 2014 toen honderd mensen werden doodgeschoten op het Maidanplein in het centrum van Kiev. De EU en anderen produceerden hierover propagandavideo's in 2024 om de tiende verjaardag van de gebeurtenissen te herdenken. Maar we weten al jaren, en het werd afgelopen oktober bevestigd door een Oekraïense rechtbank, dat de schoten werden afgevuurd vanuit gebouwen die werden gecontroleerd door de pro-Westerse krachten op het Maidanplein.
Met andere woorden, de door de EU en NAVO gesteunde revolutionairen hebben hun eigen volk vermoord om de toch al giftige situatie te laten escaleren en de uiteindelijke crisis uit te lokken. De conclusies van de Oekraïense rechtbank zijn "categorisch": ze bewijzen dat de Maidan-demonstraties niet vreedzaam waren, zoals het Westen beweert, en dat het regime van Janoekovitsj niet moordzuchtig was, zoals het Westen beweert. Het was precies andersom. Toch blijft Ursula von der Leyen de leugen verspreiden.
Brussel kent de waarheid over de Maidansluipschutters eigenlijk al acht jaar. Op 5 maart 2014 vertelde de Estse minister van Buitenlandse Zaken aan de hoge vertegenwoordiger van de Unie voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid dat de schoten waren afgevuurd vanuit gebouwen die werden gecontroleerd door de Maidan-milities en niet door de Oekraïense politie. Maar de waarheid werd snel verdrongen. Er is een eenvoudige verklaring. Regime change, desnoods met geweld, was in ieder geval begin februari 2014 al het vaste beleid van de Verenigde Staten: de Europeanen zorgden slechts voor de dekmantel.
Maar de rol van Europa als beleefde dekmantel voor het moorddadige geopolitieke nulsomspel van de Amerikanen ging nog dieper dan wat de Europeanen in 2014 deden. Het idee om Oekraïne uit de "permanente neutraliteit" te halen die het samen met zijn staatssoevereiniteit in 1990 had afgekondigd, en het in plaats daarvan in de westerse invloedssfeer te brengen, werd in 2008 geformaliseerd toen de NAVO besloot Oekraïne en Georgië uit te nodigen om lid te worden.
Tegelijkertijd stelde de EU in 2009 haar Oostelijk Partnerschap-programma vast, waarbij associatie met de EU de weg was naar volledige Euro-Atlantische integratie, inclusief in de NAVO. De associatieovereenkomst die Oekraïne uiteindelijk in 2017 ondertekende, vereist "convergentie op het gebied van buitenlandse en veiligheidszaken met als doel een steeds grotere betrokkenheid van Oekraïne bij de Europese veiligheidsruimte", d.w.z. integratie in de NAVO via het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid van de EU, dat volgens de EU-wetgeving verenigbaar moet zijn met dat van de NAVO (artikel 42 en protocol 11 van het Verdrag betreffende de Europese Unie).
In 2008 vonden twee andere cruciale gebeurtenissen plaats die noodlottig en beslissend zouden blijken voor het toekomstige conflict in Oekraïne. De eerste was in februari 2008, toen de VS en de EU Kosovo aanmoedigden om zich onafhankelijk te verklaren van Servië. Dit was een flagrante schending van het internationaal gewoonterecht en van resolutie 1244 (1999) van de VN-Veiligheidsraad, waarin de status van Kosovo als provincie van de Federale Republiek Joegoslavië, waarvan Servië de opvolgerstaat is, werd bevestigd.
Toen Rusland in 2014 de Krim annexeerde, jankte het Westen dat dit illegaal zou zijn en was gebaseerd op een "illegaal referendum". Kosovo verschafte echter het precedent - en daar was niet eens sprake van een referendum, maar slechts van een besluit van het marionettenparlement van Kosovo. De zogenaamde verklaring van "onafhankelijkheid" was in feite een verklaring van afhankelijkheid van de EU en de NAVO. Kosovo blijft tot op de dag van vandaag een westers protectoraat, met een enorme Amerikaanse basis (de grootste in de Balkan) op haar grondgebied.
De tweede gebeurtenis vond plaats in augustus 2008 toen Georgië, dat net was uitgenodigd om lid te worden van de NAVO, een niet-uitgelokte aanval uitvoerde op zijn afscheidingsgebied Zuid-Ossetië. Ossetië en Abchazië hadden in 1991-1993 oorlog gevoerd met Georgië (een Amerikaanse vriend van mij kwam daarbij om het leven) en waren sindsdien onafhankelijk van Tbilisi. Rusland reageerde door troepen naar Zuid-Ossetië en zelfs Georgië te sturen om de Georgiërs af te weren. De gevechten waren binnen veertien dagen voorbij. Het lijdt geen twijfel dat Georgië zijn eigen volk aanviel en het is zeer waarschijnlijk dat Mikheïl Saaksahvili, de Georgische president, stilzwijgend werd aangemoedigd door de Amerikanen. Het werd duidelijk dat de uitnodiging van het Westen aan Georgië en Oekraïne om lid te worden van de NAVO de opmaat zou zijn voor anti-Russische aanvallen.
Dus de gebeurtenissen van 2022 hebben hun wortels in 2014 en de gebeurtenissen van 2014 hebben hun wortels in 2008. Er is één man die deze gebeurtenissen met elkaar verbindt: Radosław Sikorski, de huidige minister van Buitenlandse Zaken van Polen. Een man die zijn hele leven tegen Rusland heeft gevochten - hij ging als jongeman zelfs naar het door de Sovjet-Unie bezette Afghanistan. Sikorski initieerde het Oostelijk Partnerschap in 2008 en was een van de drie EU-ministers van Buitenlandse Zaken die in 2014 een val voor Janoekovitsj zette door hem ervan te overtuigen zijn eigen politiemacht terug te trekken.
Nadat Janoekovitsj was omvergeworpen, scheidde de Krim zich in maart 2014 vreedzaam af - er werd geen schot gelost toen het schiereiland werd overgenomen - en de Donbas probeerde dit voorbeeld te volgen. Loehansk en Donetsk werden brutaal aangevallen door Kievse troepen, met de hulp van honderden Amerikaanse huurlingen en neonazimilities zoals de Azov-brigade.
Het vliegveld van Donetsk, dat gloednieuw was en was herbouwd voor het Euro 2012 voetbaltoernooi, werd tot puin herleid. Het bombarderen van de Donbas ging zonder onderbreking door tot 2022, waarbij duizenden slachtoffers vielen, totdat de Russen in 2022 binnenvielen om er een einde aan te maken.
In 2014 stuurden de VS niet alleen huurlingen om de Oekraïense strijdkrachten te helpen de Donbas te heroveren, de CIA richtte ook een dozijn bases op aan de Russische grens, waardoor Oekraïne een bruggehoofd tegen Rusland werd. Dit werd vorige week eindelijk toegegeven door de New York Times: de mainstream media melden gewoonlijk dingen vele jaren nadat ze bekend zijn voor anderen, in dit geval om de CIA in een goed daglicht te stellen in de context van de huidige oorlog.
Europa bleef dekking bieden voor dit Amerikaanse expansionisme. In 2014 en 2015 sponsorden Frankrijk en Duitsland de Minsk-akkoorden. Deze verplichtten Oekraïne om autonomie te verlenen aan de Donbas. Acht jaar lang beschuldigde de EU Rusland ervan deze akkoorden niet na te leven, maar de tekst bevat geen enkele verplichting voor Rusland: Rusland wordt niet eens genoemd. In 2022 gaven Angela Merkel en François Hollande toe dat ze die akkoorden alleen hadden gesponsord om Oekraïne de tijd te geven zich te herbewapenen: ze waren in feite helemaal niet bedoeld om een duurzame vrede tot stand te brengen. Puur cynisme.
Dat de Minsk-akkoorden niets anders waren dan een middel om tijd te winnen, werd duidelijk nadat Donald Trump in januari 2021 ten val was gebracht. Eerst Groot-Brittannië en daarna de VS tekenden nieuwe militaire overeenkomsten met Oekraïne in juni, augustus en november 2021. In de laatste van deze overeenkomsten verplichtten de VS zich er expliciet toe Oekraïne te helpen zich te herbewapenen met het oog op de herovering van de Krim. Gezien het feit dat dit betekende dat Oekraïne zich opmaakte om de gebieden die het in 2014 verloor terug te veroveren, is het onmogelijk om te doen alsof de invasie van 2022 niet uitgelokt was. Het was preventief.
Bij al deze data en tegendata is één ding duidelijk: het is zeker geen toeval dat Rusland 21 februari 2022 koos om de Donbas-republieken te erkennen, die Rusland vervolgens uitnodigden om hen militair te helpen. 21 februari 2014 was, zoals we hebben gezien, de datum van de omverwerping van Janoekovitsj. De Russische speciale militaire operatie was zo getimed dat het een symbolische ommekeer van Maidan zou zijn en dus specifiek om de Westerse pretentie om universele waarden en internationale orde te belichamen te vernietigen.
De invasie is een poging om een einde te maken aan minstens vijftien jaar agressief expansionisme van het Westen naar het Oosten, waarvan het uiteindelijke doel was om op zijn minst een regimewisseling in Rusland uit te lokken en, in het beste geval, het uiteenvallen van de Russische staat zelf. Zoals de Poolse president op 26 februari 2024 op de Franse televisie zei: "Voor Polen zou het beter zijn als Rusland niet bestond."
